Hoe is ons universum ontstaan? Hoe zit ons universum in elkaar? Wie het weet mag het zeggen. Stilte...
Niemand weet er het fijne van. Zelfs de allerknapste koppen hebben alleen maar vermoedens over hoe het ooit is begonnen en hoe het universum in elkaar zit. En regelmatig zijn er nieuwe ontdekkingen die alle verworven inzichten weer op losse schroeven zetten.
Heeft God dit allemaal geschapen? Kijk naar de uitgestrektheid van het universum. Voor menselijke begrippen is het heelal onvoorstelbaar groot. Niemand weet hoe groot, maar in ieder geval GROOT. Zo groot dat het miljarden x miljarden melkwegstelsels kan bevatten. En één melkwegstelsel is al zo groot dat we ons daar nauwelijks een voorstelling van kunnen maken. Om toch een idee te geven: ons melkwegstelsel heeft een doorsnede van 100.000 lichtjaar. Als we zouden kunnen reizen met de snelheid van het licht, zouden we er 100.000 jaar over doen om van de ene kant naar de andere te reizen. Helder? Nee, want reizen met de snelheid van het licht (300.000 kilometer per seconde) is al onvoorstelbaar. En daarnaast is een reis van 100.000 jaar ook iets wat een mens zich niet kan inbeelden omdat ons leven maximaal een jaartje of honderd duurt.
Dan is er in één van die miljarden melkwegstelsels (die elk uit miljarden x miljarden sterren bestaan) op een nietszeggend plekje een nietszeggend sterretje waar een paar nog minder zeggende planeetjes omheen draaien. En op één van die planeetjes - nog minder dan een stofkorreltje in dat enorme universum - wonen wij, de MENS.
Moeilijk voor te stellen dat God dit geweldige universum heeft geschapen en zich dan ook nog druk heeft gemaakt om een paar stronteigenwijze wezens op zo'n stofje te bedenken.
Als er echt een God is die de bedenker en maker is van dit alles, dan heb ik toch mijn bedenkingen bij zijn bedoelingen. We lezen in de bijbel dat God hemel en aarde EN de MENS heeft geschapen. Dat is mooi. Maar voordat hij de mens heeft geschapen heeft hij de dinosauriers geschapen. Waarschijnlijk was dat een deel van de schepping dat niet zo goed beviel, want de dinosauriers zijn verdwenen. Pas veel later is de mens op het toneel verschenen. De mens is dus eigenlijk al een tweede poging, wie weet zelfs een derde of vierde of... In tegenstelling tot alle andere levende wezens gaf God de mensen wat extra gaven, zoals communicatie door middel van taal en een groot verstand. Waarschijnlijk had hij de hoop dat het hiermee wel goed zou komen met de wereld.
Kijk om u heen. De aarde warmt op. Als gevolg van onze activiteiten? De wetenschappers zijn het daarover niet eens. Feit is wel dat het gebeurt. Tegelijk raken we door onze energievoorraden heen, we hebben steeds grotere moeite om het steigende zeewater tegen te houden, de ene ziekte na de andere raast over de aardbol en bacterieen zijn steeds vaker resistent tegen alle vormen van antibiotica. Heel veel van die problemen hebben we zelf veroorzaakt. Lekker bezig, zullen we maar zeggen.
Het ziet er dus naar uit dat we onze ondergang tegemoet gaan. Af en toe laat de natuur alvast zien waartoe het in staat is. Een tsunami hier, een aardbeving daar, een vulkaanuitbarsting zo op zijn tijd. Goede kans dat we er binnenkort niet meer zijn met zijn allen. Hetzelfde lot als de dinosauriers. Duidelijk dat de mens als zodanig toch ook niet voldoet aan de bedoelingen van God. Ook wij zullen het veld moeten ruimen.
Op zich niet zo'n probleem. Nu we er nog zijn is het geen fijne gedachte, maar als we er eenmaal niet meer zijn, dan hebben we er geen last meer van. Maar ik ben wel een beetje nieuwsgierig naar het vervolg. Wat wordt de volgende poging? Het zal iets zijn wat in niets doet denken aan de mens. Een heel nieuw concept. Een soort die wel met beleid en verstand omspringt met de natuurlijke bronnen. Een soort die, zonder het zelf te weten, geleerd heeft van de fouten van de mens. Het is voor God te hopen dat die soort het uiteindelijk ook weer niet op de een of andere manier verkloot.
